Have a Seat. Η Μνήμη.

Μία καρέκλα βρίσκετε στη μέση του δωματίου.
Ο χρόνος κυλάει.
Σώματα, χέρια πάνω στο ξύλο, αναίτια συρσίματα στο πάτωμα, σημάδια από
κόκκινο κρασί στο ύφασμα, ξεφτισμένη η λινάτσα από τα νύχια μιας γάτας, ενώ το αριστερό μπροστινό πόδι σπασμένο και κολλημένο να θυμίζει πάντα εκείνη τη βιαστική φοιτητική μετακόμιση σε άλλο σπίτι, σε άλλη πόλη.
Για τρία χρόνια πέντε μήνες και οκτώ ώρες -στη μέση της ζωής της- έζησε ξεχασμένη σε μια αποθήκη. Έναν χειμώνα ντύθηκε με βελούδινο κάλυμμα, μια άνοιξη με λουλουδάτη ποπλίνα και πολλά καλοκαίρια την τύλιξαν με λινό μπεζ ύφασμα ενώ πάνω της κάθισαν: δύο χήρες, έξι νύφες, επτά γαμπροί, δεκατρία παιδιά, εβδομήντα οκτώ επισκέπτες- σαράντα έξι γυναίκες και τριάντα δύο άντρες, ένας ψεύτη πολιτικός, επτά αστυνομικοί, δύο απατεώνες, πέντε δάσκαλοι -δύο φιλόλογοι και τρεις μαθηματικοί, εννέα καθηγητές Αγγλικών, ένας καπετάνιος, τρείς ναύτες, πέντε μοδίστρες, έντεκα παπάδες, ένας απολυμένος για κατάχρηση δημόσιος υπάλληλος, τρεις άντρες που αγαπούσανε άλλους άντρες, μία κοπέλα που φίλησε μια άλλη κοπέλα, δεκαεπτά εργολάβοι κηδειών, οκτώ μπογιατζήδες, δώδεκα γάτες- πέντε αρσενικές και επτά θηλυκές, ένας ξάδελφος από το Σικάγο με την γυναίκα του, μια πόρνη, τρείς ηθοποιοί, μια χορεύτρια του μπαλέτου, μια χορεύτρια παραδοσιακών χορών, τρείς τσιγγάνες, δεκαεννέα γιατροί, επτά νοσοκόμες -δύο Βουλγάρες, μια Ρωσίδα και τέσσερις Γεωργιανές.
Ποιος είναι ο φθαρτός και ποιος ο άφθαρτος; Ποιος φεύγει πρώτος;
Μια καρέκλα ακούει τα όνειρά όλων μας, νοιώθει τη ζέστη του κορμιού μας και στέκεται εδώ ενώ εμείς γινόμαστε μια ανάμνηση του γερασμένου ξύλο της.

Υλικά: τούλι, μεταλλικά θρησκευτικά τάματα, ρυζόχαρτο και σελίδες λεξικού του 1936, τοποθετημένα πάνω σε καρέκλα του 1920.